Kategoria: Uncategorized

Dwa wpisy w przeciągu tygodnia? Ojej, co to za rozpusta? 😉 A może wreszcie wracam do poważniejszego pisania? Zobaczymy. Na razie wydaje mi się, że to po prostu mniej pracy i więcej odpoczynku (urlop to był jednak dobry pomysł 🙂 ). No i leki z Polski zdziałały cuda – od ponad tygodnia nie boli mnie głowa (nawet po winie – tu jednak wolę nie przesadzać) i funkcjonuję w miarę normalnie. Najgorsze jest to, że mam niemal zupełny szlaban na ćwiczenia i to nie tylko na obręcz barkową i plecy, ale też na mięśnie brzucha. W efekcie zaczynam znowu nabierać krągłości i fałdek (które dopiero niedawno udało mi się z trudem spacyfikować). Skoro się sypię ze starości, to jeszcze trochę ponarzekam na zdrowie, jak starej babie przystało 🙂 Irytuje mnie uczucie tak zwanej „mgły pocovidowej”, która sprawia, że czasami mam wrażenie, że mój mózg otulony jest watą. Do tego doszło zdecydowane pogorszenie węchu. To był dla mnie cios. I to spory. Zawsze żartowałam, że mam węch, jak pies myśliwski i rozróżniam ponadprzeciętną ilość różnych zapachów (kto nie komponował ze mną perfum, ten nie wie, o czym ja tu piszę). Niestety, gdy zachorowałam na covid, straciłam węch na pół roku, co sprawiło, że czułam się przez ten czas w pewien sposób niepełnosprawna. Stopniowo węch wracał, ale ostatnio doszło do mnie, że nigdy nie wrócił całkowicie. Ot, taka moja osobista ofiara (stosunkowo niewielka) na ołtarzu pandemii.

Teraz, dla poprawy nastroju, chciałam napisać coś pozytywnego. No i siedzę, i myślę, i nic mi do głowy nie przychodzi. O! Koty! Koty są fajne. Enzo doszedł do wniosku, że chyba jednak żywi do mnie wielkie uczucie. I to nie tylko wtedy, gdy daję mu rybę. Po moim powrocie z Polski rozgadał się, jak stara przekupka, chodził za mną krok w krok, a w nocy uwalał mi się na klatce piersiowej i leżał na niej, dopóki go nie miałam dosyć (7 kilo na klatce piersiowej to nie w kij dmuchał, gdy człowiek chce się wyspać). Już mu trochę przeszło, bo przekonał się, że jak wychodzę do pracy, to jednak prędzej czy później wrócę. I dam jeść. A nawet wyczeszę.

Do Miki chyba dotarło, że życie na co dzień z innym kotem nie jest aż takie fajne, jak jej się zawsze wydawało. Niemniej jest za późno i trzeba tego upierdliwego kota baskijskiego zaakceptować (wyjaśnienie: grubasek -> gruby basek -> gruby Bask -> kot baskijski – to po to, żeby nie popadł w kompleksy z tego powodu, że wypominam mu tuszę). A żeby było ładnie, to wrzucam zdjęcie Miki. Zdjęcia Grubego Baska akurat nie mam pod ręką.

I tym optymistycznym akcentem kończąc, żegnam się pięknie do następnego razu.

Dzisiaj jest niedziela wielkanocna i jak zwykle, nie świętujemy 🙂 Jest szaro, mokro, śnieg ciągle się nie stopił, wilgoć przenika do kości, a na dodatek dzisiaj jest pierwszy dzień czasu letniego, co oznacza, że dzień mi się skrócił o godzinę (a raczej poranek). No więc dzisiaj obrażam się na cały świat i nie robię kompletnie nic (taaa, ciekawe, jak długo wytrzymam).

Równo tydzień temu wróciłam z Polski, z tygodniowego urlopu. Jak zwykle, bliskie mi osoby dały mi zastrzyk pozytywnej energii i to było super. Mniej super było to, że w sumie powodem tego wiosennego urlopu były wizyty u neurochirurgów, ponieważ z moimi bólami głowy nie dało się już funkcjonować. Norweska służba zdrowia już dawno wypięła się na moje problemy zdrowotne, toteż szukałam pomocy gdzie indziej. Efektem moich spotkań z lekarzami jest wiszące nade mną widmo operacji na kręgosłupie i wstawienie implantu. Dostałam pół roku na wykonanie różnych działań (głównie fizjoterapii), dzięki którym być może uniknę operacji. Pół roku jednak to bardzo krótki okres, a jeżeli chodzi o norweskie działania w tym kierunku i czas oczekiwania, to może się okazać, że za te pół roku dopiero dostanę się do fizjoterapeuty. Ja jednak nie lubię czekać bezczynnie, więc już zaczęłam działać i zobaczymy, co z tego wyjdzie.

Pobyt w Polsce zaowocował także (częściowo w sensie dosłownym) zdjęciami martwych natur. W Polsce owoce i kwiaty są o wiele tańsze niż w Norwegii, więc postanowiłam wykorzystać okazję i sfocić trochę szeroko pojętych dóbr konsumpcyjnych w celach artystycznych. Zwłaszcza, że w maju szykuje mi się wystawa u mojej wspaniałej Judyty w Judith Galleri og Atelier na wyspie Haramsøy, w okolicach Ålesund. Tutaj macie małą próbkę tego, co mi sie sfociło 🙂

Fotografowanie martwej natury sprawia mi wielką przyjemność, przy której się odprężam. Gorsza jest później obróbka tych zdjęć, bo wtedy spędzam wiele godzin przy komputerze, na co protestuje mój kręgosłup. Ech, życie… Miedziany czajniczek, zachachmęcony podstępnie własnej siostrze, idealnie sprawdza się w fotografii 🙂

Co do wystaw, to jedno z moich zdjęć znalazło się (ponownie) na festiwalu fotografii czarno-białej w Atenach (tych w Grecji 😉 ), a w kwietniu mój cykl zdjęć o pięknie niedoskonałości zostanie wystawiony wraz z wieloma innymi świetnymi zdjęciami, w Toruniu w Centrum Sztuki Współczesnej. Kto będzie w pobliżu, to zapraszam do obejrzenia zdjęć, chociaż ja sama (jak zwykle) nie będę obecna. Chciałabym, żeby kiedyś udało mi się dotrzeć na chociaż jeden wernisaż zagranicznej wystawy z udziałem moich zdjęć. Może kiedyś…

Ze spraw bardziej domowych, to próbujemy odchudzić Enza. Na razie kiepsko nam idzie. Enzo uważa, że skoro człowiek pojawia się w kuchni, to na pewno po to, żeby dać mu jeść. Enzo utrzymuje też, że nigdy w życiu nie jadł, a to, co ma na sobie, to puchlina głodowa. Gorzej, bo Mika, wcześniej mająca do pożywienia stosunek ambiwalentny, przejęła jego zwyczaje i też chce jeść. W trybie ciągłym. Jednym słowem, w domu panuje koci terror.

Na dzisiaj to byłoby chyba na tyle. Wracam do obrażania się na ten szary, mokry i zimny świat. Trzymajcie się!

Irytuje mnie pewno powtarzające się regularnie zjawisko – gdy robię różne rzeczy, głowa mi pęka od pomysłów, o czym napisać na blogu, ale gdy tylko siądę do klawiatury, PUSTKA. Nie inaczej jest i tym razem. Niemniej jednak, coś spróbuję sklecić.

Otóż zacznijmy tradycyjnie od pogody. ZIMA, drodzy państwo. Wciąż jest i trzyma, ale w tym sezonie jest jakaś taka chimeryczna – w styczniu i lutym nieustanna huśtawka – od -21 do +3. Zwariować można. Specjalnie kupiłam sobie rakiety śnieżna, żeby pofocić ładną zimę – no, bo gdzie, jak nie tu? Tyle tylko, że zima jest ładna, gdy siedzę w pracy, a gdy mam chwilkę i chcę się gdzieś ruszyć, chmury, śnieg i generalnie bueee… Rakiety leżą w schowku nawet nie rozpakowane :/

Ale nie samym Lillehammer człowiek żyje (chociaż ostatnio mieliśmy świętowanie 30. rocznicy otwarcia Igrzysk Olimpijskich w tej naszej pipidówie, więc coś się dzieje). W zeszłym tygodniu zostałam wyciągnięta przez moją przyjaciółkę na wystawę Magdaleny Abakanowicz do Centrum Sztuki imienia Henie Onstad, hen, daleko, aż za Oslo. Tu link: https://www.hok.no/utstillinger/magdalena-abakanowicz-2 . Oczywiście, był to najzimniejszy dzień tej zimy, bo jakżeżby mogło być inaczej? Było jednak warto. Obejrzałam dzieła artystki, film o niej, a najmilsze z tego wszystkiego było zaobserwowanie, jakim wielkim uznaniem Abakanowicz cieszy się w Norwegii. Zahaczyłam też o instalację pozostałą po wystawie Yayoi Kusama (zgubiłam się w lustrzanym pokoju pomiędzy lampami w kropki – znakiem charakterystycznym Kusamy).

W tym roku mam bardzo dużo pracy, co jest z jednej strony dobre, a z drugiej zabawne, bo zakładałam jeszcze w listopadzie, że 2024 będzie rokiem, w którym skoncentruję się bardziej na swoim zdrowiu i na działalności artystycznej. I co? I pstro. Ludzie w okolicy uznali, że chcą zdjęcia. I to w dodatku moje. To oznacza nieoczekiwane natężenie pracy przy sesjach, a przede wszystkim w postprodukcji. Nie narzekam, jest dobrze – w końcu widzę efekty pracy ostatnich lat, a KoshMara Photography zaczyna być rozpoznawalną marką. Ciągle jednak bardzo dużo pracy przede mną.

W zeszłym miesiącu, 22 stycznia, minęło 18 lat od mojego przyjazdu do Norwegii. Pamiętam, jak jakieś 10 lat temu zastanawiałam się, jak to będzie, gdy długość mojego osiedlenia się w tym kraju zacznie dobijać dwudziestki. Jak się będę z tym czuła? Otóż nijak. Nie mam specjalnych odczuć, co do tego faktu. Czuję się całkiem normalnie, na swoim miejscu, w środowisku, które znam, lubię i rozumiem. Ostatnio nachodzi mnie myśl, że powinnam jednak pamiętać, że nigdy nie będę jedną z „nich”, „Norweżką” i pomimo posiadanego obywatelstwa, nie zaakceptują mnie do końca. No i pamiętam, ale w sumie to jest mi to obojętne. Odczuwam to, gdy wchodzę w nowe środowisko – tę nieufność, czasami obawę o to, jak się zachowam, czy nie będę ich wprawiać w zakłopotanie, wytrącać z tej strefy komfortu, która jest w Norwegii tak bardzo ważna. Nauczyłam się z tym żyć i sobie radzić. Zazwyczaj oswajanie tubylców z moją osobą przebiega relatywnie szybko, bez większych zgrzytów i kończy się ich wielkim mentalnym westchnieniem ulgi, że znam tutejsze kody kulturowe i stosuję się do nich. To pragmatyzm z mojej strony – tak łatwiej jest tu żyć. Czasami jednak wychodzi ze mnie Mała Mi i z premedytacją naruszam strefę komfortu Norwegów, którzy czymś mi podpadli. Robię to jednak bardzo rzadko, bo zwyczajnie jestem leniwa – obrastam sobie mchem, jak ten głaz przy ścieżce i tylko, gdy ktoś mocno mnie potrąci, toczę się w dół. Teraz mam właśnie taki dylemat – czy chce mi się toczyć, czy lepiej spokojnie obrastać. Zobaczę, jak sytuacja się rozwinie, bo jak się już ruszę, to trudno byłoby to zatrzymać 🙂

Miłego dnia, kochani i do następnego razu!

Ten rok będzie dobry. Miły będzie. Zrobi mi herbatkę, otuli w ciepły kocyk i nie będzie mi robił żadnych niemiłych niespodzianek. Miłe mogą być. Są nawet wskazane. Tylko, żeby się nie pomylił.

Już jako dziecko usłyszałam, że urodziłam się w roku smoka, a dużo później odkryłam, że ten smok był w dodatku ognisty. I to tłumaczyłoby w pewnej mierze mój charakter 🙂 Z uwagi na zodiakalne pokrewieństwo bardzo liczę, że tegoroczny smok nie poskąpi mi tej herbatki.

Obiecałam sobie, że w tym roku odpuszczę trochę z pracą i skupię się bardziej na odpoczynku i własnym rozwoju. Pfff… No, sama siebie rozbawiłam 🙂 Miało być spokojnie, a już do połowy roku mam zaplanowane zajęcia, kursy i przedsięwzięcia. I urlop z grubsza też. A jesienią zapewne będzie, jak zwykle, urwanie głowy. Mam wrażenie, że podświadomie próbuję zrekompensować sobie poprzedni rok. Próbuję też wykorzystać czas, kiedy mój kręgosłup łaskawie mi pozwala na większą aktywność.

Dobra, ale koniec smęcenia. U nas zima, a raczej huśtawka – z -25 w kilka dni temperatura skacze do 0 stopni, by po kolejnych kilku dniach spaść znowu do -23, a w niedzielę znowu ma skoczyć do +2, by potem zjechać w dół. Teraz to nawet strach poruszać temat pogody w rozmowie, bo zaraz ktoś zacznie płakać, rwać włosy z głowy i wygrażać siłom natury. A nie, wróć, to Norwegia. Tutaj ewentualnie skomentują: „No, cóż…” i wzruszą ramionami. Po co tracić energię na bezproduktywne narzekanie? W końcu przecież można pójść na narty. Co do nart, to straszliwie je zaniedbałam i gdybym w zeszłym roku nie została na nie wyciągnięta niemal siłą, to posucha narciarska trwałaby kilka lat. Tej zimy też nie planuję nart, ale planuję zimowe focenie, a do tego przydałyby się rakiety śnieżne. Tylko czy ja wyściubię nos na zimno? Dobre pytanie…

Bardzo dużo w poprzednim roku czytałam i słuchałam książek, a niektóre z nich zapadły mi głęboko w serce. Obejrzałam też wiele filmów i seriali. To była chyba moja odskocznia od parszywej rzeczywistości. Nic jednak prawie nie napisałam. Gdy chciałam zasiąść do klawiatury w celach twórczych, w głowie miałam tylko popiół. Coś się jednak ruszyło z początkiem tego roku, ale nie chcę zapeszać.

To chyba już koniec wpisu, bo muszę dołożyć do pieca – inaczej koty mi zmarzną. Trzymajcie się cieplutko i oby do wiosny!

Tadam! 2023 wreszcie się kończy! To chyba najgorszy rok w moim dorosłym życiu (jak do tej pory) i mam nadzieję, że szybko żaden z jego następców tego rekordu paskudności nie pobije. Nie będę pisać co i dlaczego, bo już nie chcę o tym myśleć – w każdym razie odbił się na mnie zarówno psychicznie, jak i fizyczne i to tak bardzo, że nawet mi się pisać nie chciało. Nic mi się nie chciało, a moje życie można byłoby przyrównać do pływania – muszę płynąć, bo jak nawet na chwilę przestanę machać rękami i nogami, to pójdę na dno. Dzięki dobrym ludziom wciąż utrzymywałam się na powierzchni i jestem im za to bardzo wdzięczna <3

Nie wszystko jednak było złe. Moja firma zanotowała najlepszy rok w historii swojej działalności. Głównie dlatego, że nie musiałam płacić wynajmu, ale też miałam wiele ciekawych zleceń i dzięki nim poznałam cudownych ludzi.

W końcu też zaliczyłam mecz pucharu świata w rugby na żywo w słonecznej Nicei i w towarzystwie Szanownego Połówka. Cieszy mnie to szczególnie, bo rzadko gdzieś wyjeżdżamy razem.

W domu wyremontowane są już prawie wszystkie pomieszczenia. Została nam do zrobienia już tylko jedna z łazienek, ale koszty jej odnowienia i przerobienia są astronomiczne, więc jeszcze długo będzie nam służyć w obecnym stanie.

Mamy nowego członka rodziny – chłopaka o imieniu Enzo. Straszny słodziak.

Ponadto moja powieść „Serce kamienia” została wznowiona w postaci audiobooka i jest dostępna min. na Storytel.

Mam nadzieję, że przyszły rok będzie lepszy, czego życzę i wam, i sobie. Pa!

Dzisiaj, pomimo tego, że wiele się dzieje w moim fotograficznym wszechświecie, postanowiłam o nim nie pisać. O! Ani słowa o zdjęciach – doceńcie 😉

Zima ma się ku końcowi i wreszcie mamy dodatnie temperatury w ciągu dnia, chociaż w nocy wciąż spadają nawet do -10. Późną wiosnę mamy tego roku, ale pamiętawszy, jak to wyglądało 17 czy 15 lat temu, to raczej ostatnie lata były pod tym względem łaskawe. Mam tez wrażenie, że z powodu przeciągającego się przedwiośnia cały dokarmiany zwierzyniec najchętniej wprowadziłby się nam do domu. Rozpuściłam to tałatajstwo tak, że nawet sarny stały się roszczeniowe (o ptakach nie wspominając).

Ostatnie tygodnie minęły nam pod znakiem intensywnego remontu – przygotowywaliśmy pomieszczenie na nowe studio fotograficzne, ponieważ ze względów ekonomicznym postanowiłam się wyprowadzić z dotychczas zajmowanego przeze mnie atelier w lokalnym hubie artystycznym. Gdy kupowaliśmy dom, to z założenia przeznaczyliśmy jeden spory salon na piętrze na nowe studio. Dotychczas mieliśmy inne zajęcia, a poza tym stało tam pianino – bydle nie do ruszenia, więc ruszyliśmy z robotą pełną parą dopiero pod koniec lutego. Z pianinem to osobna historia – nie można było go znieść na parter, bo schody by prawdopodobnie nie wytrzymały ciężaru i tak stało sobie przez ponad 2 lata, służąc za stojak na kwiatki, aż wreszcie uznałam, że nadszedł czas, by się z nim rozprawić. I rozprawiłam 😉 Pianino – Mara 0:1 😀

Nadszedł też smutny czas, by pozbyć się naszego ukochanego autka – Czarka czyli Toyoty Avensis, który był najwygodniejszym samochodem, jaki miałam w życiu. Aż mi ciężko było na sercu, gdy go zostawialiśmy na złomowisku. Pragnę od razu wytłumaczyć – niemal wszystkie nasze samochody otrzymywały imiona lub pseudonimy: Biedronka, Kobyłka, Sabina, Czarek, Suzie, a obecny najnowszy nabytek to Pika lub Peaky (w zależności jaki mam humor i jak toleruję to irytujące pikanie automatów zbliżeniowych; Pika od Pikachu lub Peaky od Peaky Blinders).

Mamy początek kwietnia. Te trzy pierwsze miesiące były bardzo pracowite, ale też pełne stresu – obydwa koty przechodziły zabiegi/operacje chirurgiczne i trzeba było bardzo o nie dbać i opiekować się tymi mruczącymi puchatkami ze zdwojoną uwagą. Powoli jakoś wracam do ogarniania rzeczywistości i mam nadzieję, że będzie lepiej.

Wrzucam kilka zimowych fotek dla zbudowania nastroju 🙂

Parafrazując tytuł klasyka kinematografii, oznajmiam niniejszym, że właśnie stuknęło mi 17 lat w Norwegii. Wciąż trudno mi w to uwierzyć. To taki dziwny kraj, który dużo daje, ale też i dużo odbiera. Podliczywszy bilans zysków i strat uznaliśmy wiele lat temu, że jednak łatwiej żyje się w tym surowym, przepięknym kraju niż w Polsce i jesteśmy tu do dziś. Trudno mi też sobie wyobrazić wyjazd z niego, chociaż ostatnio doszłam do wniosku, że jeszcze jednym krajem, w którym mogłabym mieszkać, jest Nowa Zelandia. Dla mnie to taka Norwegia południowej półkuli. No i sportem narodowym jest tam rugby, co już daje temu krajowi punkty przewagi nad innymi miejscami na świecie 🙂 Na razie jednak jestem w Norwegii i w najbliższej przyszłości nie zamierzam się z niej wyprowadzać.

Trochę się u mnie zmienia z tym początkiem roku. Przede wszystkim to, że wraz z końcem marca przenoszę moje atelier fotograficzne z Fabrikken do domu. Taki był plan od samego początku, gdy kupiliśmy nasz wielki dom. Na piętrze jest salon, który chociaż niższy, to rozmiarami przypomina moje obecne studio i moją pierwszą myślą, gdy go zobaczyłam, było: „o, moje przyszłe studio!”. Teraz pomieszczenie jest w fazie remontu i mam nadzieję, że wyrobimy się z nim do końca marca.

Moja fotografia ostatnio skręca zdecydowanie w stronę fotografii artystycznej. Mam już rozpoczęty jeden projekt, drugi w trakcie przygotowań, a na jesień być może sfilmujemy performance. Do tego dochodzi praca w archiwum i fotografia komercyjna i chociaż wolałabym, żeby te moje projekty artystyczne gnały do przodu jak gazele, one zaledwie czołgają się, jak przeziębione gąsienice na kacu. Niemniej udało mi się ostatnio sprzedać moje pierwsze zdjęcie i jestem z tego faktu niezmiernie dumna 🙂

W grudniu jedno z moich zdjęć wylądowało na wystawie w Atenach, a za 2 tygodnie kolejne będzie wystawione na festiwalu fotografii czarno-białej także w Atenach. Otrzymałam też wyróżnienia na międzynarodowych konkursach fotograficznych Chromatic Awards i Monochrome Photography Awards. Niby nic wielkiego, ale utwierdza mnie to w przekonaniu, że te moje fotki nie są takie najgorsze 🙂

Jej, no i rozpisałam się o zdjęciach. Nic na to nie poradzę, uwielbiam fotografię 😀 Mam nadzieję, że wiele ciekawych wypraw fotograficznych czeka mnie tego roku.

Uściski i do następnego razu!

Ostatni wpis był w styczniu, a ty nagle mamy grudzień. Jakaś dziura czasoprzestrzenna zawitała na tego bloga w 2022 – znak życia na początku tego roku i na końcu, a w środku dziuura… A tak poważnie, to miałam spory dylemat (jak wiele razy przedtem) czy tego bloga w ogóle jeszcze prowadzić. Przeczytałam gdzieś w sieci jakiś szyderczy wpis o tym, że nikt już blogów nie czyta, no i pomyślałam, że skoro i tak tego nikt nie czyta, to nie ma większego sensu pisać tylko dla siebie, zwłaszcza, gdy cierpi się na chroniczny brak czasu. Po kilku miesiącach mój mózg – istota żyjąca swoim własnym życiem, wrócił do tematu i doszłam do wniosku, że ten blog jest dla mnie jedyną formą wypowiedzi, jaka jest dla mnie jeszcze dostępna i nie zamierzam z niej rezygnować, nawet jeżeli większa część społeczeństwa ma problemy ze skupieniem się na dłuższym tekście. Potem jeszcze bardzo miłe koleżanki oznajmiły mi, że mam go dalej pisać, bo bardzo lubią mnie czytać. Cóż, skoro jest co najmniej kilka osób, które te moje wpisy czytają, to owszem, będę nadal pisać 🙂

Cóż takiego działo się u mnie w tym roku? Hmm… Najprościej było napisać, że nic specjalnego i w pewnym sensie byłaby to prawda. Miałam bardzo dużo pracy, ale to akurat nic nowego, bo pracoholiczka, to moje drugie imię. Ja jednak popadam w pracoholizm tylko w przypadkach, gdy bardzo lubię moją pracę. O tym, że kocham fotografię, to chyba wiecie 🙂 Wpadam w nią głębiej i głębiej – to taki wir, z którego wcale nie chcę się wydostać, a wręcz zagłębić jeszcze dalej. Najchętniej zupełnie zrezygnowałabym z pracy w archiwum, gdyby nie to, że trzeba zarobić na kocią karmę i dostatnie życie moich puchatych dziewczyn. Stało się jednak tak, że zmieniłam stanowisko – z potwornie nudnego na coś, co na dobrą sprawę buduję sobie od nowa, po swojemu. A co ciekawsze, jest ono powiązane z fotografią – jestem czymś, co nazywa się w Norwegii fotoarkivar czyli archiwistka zajmująca się fotografią i filmem. Dla mnie to super zajęcie, bo zawsze uwielbiałam stare fotografie. Poza tym lubię wyzwania i lubię organizować, toteż praca wreszcie nabrała kolorów.

Ale, gdy ktoś mi próbuje odebrać moje zdjęcia, to wyglądam tak:

W lutym 2022 roku byłam na wyprawie fotograficznej w okolicach Tromsø, wraz z moją cudowną S. Całą zimę była tam widoczna piękna zorza, ale w ten weekend, w który przyjechałyśmy, niebo było całkowicie zachmurzone i nadciągał sztorm-gigant. Dla mnie to nie nowina – gdy jadę w jakimś konkretnym fotograficznym celu, to przyroda sprzysięga się przeciwko mnie i mogę sobie sfotografować guzik, na ten przykład. Z uwagi na to, że natura wycina mi taki numer już nie pierwszy raz, postanowiłam znaleźć w tym jakieś pozytywy i zrobiłam mroczne, burzowe fotki. Ja tam nie żałuję 🙂

Ci z was, którzy mnie znają, wiedzą, że osioł przy mnie to potulne stworzenie, więc zorzę też mam, chociaż było tylko 10% szans, że w ogóle się pokaże 😀

Po wakacjach pracowałam prawie na okrągło bez dni wolnych, po 10-12 godzin dziennie, toteż uznałam, że muszę zrobić sobie urlop, bo inaczej źle się to dla mnie skończy. Na szczęście moja koleżanka też chciała sobie zrobić krótki urlop bez męża i dzieci, więc wybrałyśmy się razem w jedno z najbardziej turystycznych miejsc w Europie 😉 Na szczęście po sezonie. Moim celem było leżenie na plaży – czyli coś, czego nigdy na wakacjach nie robię. Chciałam zobaczyć, jak to jest leżeć na plaży, ewentualnie kąpać się w bardzo ciepłym morzu, czytać sobie książki i absolutnie nie musieć robić nic. Rany, to było cudowne! Wypoczęłam, nałapałam mnóstwo witaminy D, przypomniałam sobie, jak lubię się moczyć w wodzie i jak fajnie jest oglądać wschody słońca na plaży. Czy się opaliłam? A gdzie tam! Mam taką skórę, która bardzo powoli się opala i musiałabym spędzić na plaży chyba jeszcze tydzień, żeby nabrać chociaż leciutkiego brązowego odcienia. To szczegół, bo było cudnie!

Na dzisiaj to chyba tyle. Nie chcę was zalać potokiem wiadomości po rocznym milczeniu, więc już wystarczy 🙂 Do następnego razu!

No i bums!, mamy rok 2022. Ostatni wpis na blogu – maj 2021. Trochę wody upłynęło… Jednak poprzedni rok był tak koszmarnie zapracowany i wyczerpujący, że dopiero na jesieni przypomniałam sobie, że istnieje takie zjawisko, jak wolne popołudnie. Zanim się do tego przyzwyczaiłam, upłynęło trochę czasu 🙂

No, dobra, po kolei:

Przeprowadziliśmy się całkiem do nowego (już nie tak nowego – mamy go w końcu półtora roku) domu i trzeba było jakoś oswoić w nim przestrzeń. Oswojenie przestrzeni w tym przypadku, to: ładny zapach (kwiaty śliwy i piżmo), ciepłe światło z lamp porozmieszczanych w różnych strategicznych miejscach (dopiero od wczoraj mamy górne światło w salonie – hurra! 🙂 ), wygodne meble (zaszalałam i mamy zielone chesterfieldy), dużo poduszek i kocyków (miękko i ciepło), dużo kolorów i funkcjonalność. Ten opis jednak tyczy się niemal wyłącznie parteru i okolicy salonu, jadalni, kuchni, toalety, wykuszu (och, jakie ja mam widoki z wykuszu! ). Całą wiosnę, lato i jesień trwały remonty, ale wciąż tylko część domu jest wyremontowana. Reszta czeka aż będziemy mieli więcej czasu, żeby się tym zająć. Niemniej (chociaż tyle z nim pracy) ten nowy dom lubię bardzo, z każdym tygodniem i z każdą porą roku coraz bardziej.

To mój wspomniany widok z wykusza, wersja zimowa

Mamy własne zwierzątka! To znaczy poza kotami, oczywiście 🙂 Chociaż z tą własnością, to trochę przesadziłam – one nie są nasze, ale są niejako pod naszą opieką. Mamy stado sarenek, które niemal co wieczór odwiedza nasz ogród i dziką bandę sikorek, gili, srok, a nawet dzięcioła, które próbuję spaść do akceptowalnych przeze mnie rozmiarów.

• 

• 

• 

W czerwcu miałam mieć wystawę w galerii na wybrzeżu, jednak z uwagi na restrykcje covidowe, niestety, trzeba byłą ją przesunąć na inny termin. Mam nadzieję, że w tym roku wypali. Udało się za to zrobić wystawę u mnie w Lillehammer, gdzie wywieszone zostały moje portrety współczesnych świętych. Za jeden z tych portretów zostałam wyróżniona na tegorocznym międzynarodowym konkursie Neutral Density.

Z uwagi na to, że pracowałam na pełen etat w archiwum, a do tego w każdej wolnej chwili pracowaliśmy przy domu, nie miałam kiedy skupić się na fotografowaniu i prowadzeniu firmy, toteż KoshMara Photography funkcjonowała w pewnym takim zawieszeniu – w studio byłam raczej gościem. Dlatego jestem mile zaskoczona, że w ogóle otrzymałam jakieś wyróżnienia za zeszłoroczne fotografie. Oprócz ND, wyróżnione zostały także moje 2 fotografie w Monochrome Photpgraphy Award (uwielbiam czarno-białe zdjęcia).

• 

• 

Na jesieni wybrałam się na fotograficzne safari na moskusy czyli woły piżmowe, które występują na płaskowyżu Dovrefjell. Cały dzień chodziliśmy z przewodniczką po tymże płaskowyżu i nie widzieliśmy ani jednego moskusa, a dzień wcześniej całe stado pasło się przy drodze. Wreszcie, na końcu, gdy przewodniczka była potężnie sfrustrowana, namierzyliśmy jednego wołka, który dla całej grupy robił za celebrytę – wszyscy go obfotografowali 🙂 W tym roku pojadę tam pod koniec maja i mam nadzieję, że trafię na całe stado.

• 

• 

Ten rok zapowiada mi się bardzo pracowicie. Zredukowałam etat do 3 dni w tygodniu i pozostałe mam zamiar wykorzystać na rozwój firmy. Mam trochę planów, ale na razie nie będę się nimi dzielić – zobaczymy, co z nich wyjdzie. Na pewno możecie liczyć na dużo zdjęć i to chyba coraz więcej zdjęć z moich wypraw po Norwegii 🙂

Uściski i trzymacie się zdrowo, kochani! Do następnego razu!

Ostatnie tygodnie to stres i ciągłe problemy ze sprzedażą domu (a jeszcze nie weszliśmy na rynek nieruchomości) :/ Mam nadzieję, że w tym tygodniu wszystko się wyjaśni i w końcu będę wiedziała, co robić dalej (dosyć to enigmatyczne, ale kiedyś wam wyjaśnię, o co chodzi). Nasz nowy dom praktycznie przygotowany jest do wprowadzenia do niego, pozostaje tylko zmontować meble kuchenne, podłączyć kuchenkę indukcyjną i jazda, jazda, Biała Gwiazda!, jak to mówią pewni znani mi kibice pewnego znanego krakowskiego klubu piłkarskiego 😉 Na razie mam dosyć remontu i przeprowadzki, więc o tym tyle na dzisiaj.

W tym tygodniu miała być otwarta moja pierwsza wystawa jako artystki, ale z uwagi na obostrzenia covidowe dla regionu, gdzie znajduje się galeria, musiałyśmy z właścicielką wspomnianej galerii (to o tobie, Judytko) przełożyć wystawę na nieco późniejszy termin. Ja mam już zdjęcia wydrukowane, ramki zakupione, a dzisiaj dotrą czarne passepartout. Jak oprawię zdjęcia, to wrzucę całość na bloga, żebyście zobaczyli, jak wygląda całość.

Ostatnio miałam trochę pracy fotograficznej, z czego bardzo się cieszę, ale pokazało mi to, że pracując na pełen etat w archiwum i dodatkowo ciągnąc własną firmę kreatywną, pracuję często po 12-14 godzin na dobę. A tak nie może być, bo nie jestem już dwudziestolatką i zdrowie mi na to nie pozwala. Niemniej rozwijam się, jako fotografka i to mnie niezmiernie cieszy. Niestety, na tym całym zamieszaniu cierpi moje pisanie, bo nigdy nie mam czasu, żeby skupić się, oczyścić umysł i zająć się spisywaniem którejś z historii zagnieżdżonych w mojej głowie. Czasami późno w nocy, gdy wszyscy już śpią, zapalam świeczkę, włączam cichą muzykę i siadam do pisania. Tyle tylko, że ostatnimi czasy jestem tak śpiąca, że już o 22 marzę o łóżku i nie w głowie mi pisanie.

W końcu do mojej wiochy dotarła wiosna. Hosanna, bo już myślałam, że utopiła się po drodze. Nawet znaleźliśmy chwilę, żeby z Połówkiem wyjść na mały spacer. Ja musiałam oczywiście pofocić zawilce po drodze 🙂 Oto rezultaty:

Takie tam plątanie się po zagajniku nad jeziorem.

Na dzisiaj to tyle, trzymajcie się wiosennie!